Βρίσκεται σε σύγχυση, ιδίως γιατί δεν μπορεί να καταλάβει, τι της συμβαίνει και γιατί βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση. Την προσκαλώ να μιλήσει περισσότερο για την αίσθηση που βιώνει. Είναι μια αίσθηση «μαύρης τρύπας» όπου « τρομοκρατούμαι και κοκαλώνω».

 

Βάζουμε στη σκηνή τη Χ. που έχει αυτήν την αίσθηση. Βλέποντάς τη «από καθρέφτη», η  Χ. ζεσταίνεται ακόμα περισσότερο στον εαυτό της, με αυτήν την αίσθηση. «Νιώθω ότι είναι κάτι σαν τρύπα, που θα με ρουφήξει, και δεν ξέρω, δεν ξέρω από πού προέρχεται, όμως ξέρω ότι έχει να κάνει με το παρελθόν μου», λέει κλαίγοντας ενώ βιώνει αγωνία, και τρόμο. Της προτείνω να βάλουμε και αυτήν την τρύπα που φοβάται. Βάζει άτομα να σχηματίζουν ένα «πηγάδι», μια «μαύρη τρύπα». Καθώς-ηρωικά- στήνει στην ψυχοδραματική σκηνή αυτήν την μαύρη τρύπα, υπάρχει και φόβος, υπάρχει όμως και μεγάλη θέληση .

 

Όταν η Χ. κοιτάζει όλη πια την εικόνα απ’ έξω, τον εαυτό της με την αίσθηση φόβου που βιώνει και τη μαύρη τρύπα που της προκαλεί αυτήν την αίσθηση, δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα από τα μάτια της, γιατί βλέπει μπροστά της-με τα μάτια της ψυχής της- όλο το δράμα της, συνδέεται μέσα της βαθιά με αυτό που βιώνει, που πλέον έχει γίνει καθαρή εικόνα εμπρός στα μάτια της.

 

Ενώ κλαίει, υπάρχει μια αίσθηση ανακούφισης που η τρύπα έχει γίνει συγκεκριμένη στη σκηνή, και που έχει μια συνολική επίβλεψη της κατάστασης από καθρέφτη, με μένα δίπλα της, να τη συνοδεύω στον τρόμο αυτό. Κλαίγοντας μιλάει ξανά και ξανά, για την αίσθηση του φόβου, για το πόσο τρομακτικό είναι το πηγάδι. Νιώθω ότι ήδη έχει κάνει μια μεγάλη προσπάθεια, που καταφέρνει να αποτυπώσει και να αντικρίσει κατάματα αυτόν τον τρόμο και τον εαυτό της με αυτόν τον τρόμο.

 

Η Χ. έχει κάνει το πρώτο της βήμα, σε σχέση με αυτό το δράμα, να σταθεί στα πόδια της και να το αντικρίσει. Να μην είναι πια κάτι μεγάλο που την καταδιώκει, αλλά κάτι συγκεκριμένο, που αν και άγνωστο γιατί, τη φοβίζει, αλλά δεν την κατακλύζει πια: το έχει μπροστά της, το βλέπει, το αναγνωρίζει, και σκέφτεται τι να κάνει με αυτό. Της λέω ότι βλέπω, ότι αν και τη φοβίζει, θέλει να το δει. Γνέφει καταφατικά. Της προτείνω να φέρει πάνω στη σκηνή, τη Χ. που θέλει να το δει, αν και τη φοβίζει.

 

Έτσι και γίνεται. Κοιτά τον εαυτό της και όλη τη σκηνή με περισσότερη ψυχραιμία, αποδοχή και αποφασιστικότητα. Τη ρωτώ, ποια πράγματα έχει η Χ. που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν, σε αυτό της το ταξίδι να έρθει αντιμέτωπη και να γνωρίσει τη «μαύρη τρύπα». Αμέσως το πρόσωπό της φωτίζεται, και λέει «σίγουρα, η αισιοδοξία της!». Βάζουμε την αισιοδοξία πάνω στη σκηνή, και μια σειρά από άλλες ικανότητες-εφόδια που αναγνωρίζει ότι διαθέτει στο ρεπερτόριο των ρόλων της. Τώρα έχει λυθεί από τον φόβο, δρα με γρηγοράδα και χαρά βάζοντας τα βοηθητικά εγώ στους ρόλους των εφοδίων.

​

Εντέλει κοιτάμε τη συνολική εικόνα από καθρέφτη για τελευταία φορά. Εκεί μπορεί να δει, τον εαυτό της με το φόβο, την τρύπα, τον εαυτό της που θέλει να γνωρίσει την τρύπα, και τα εφόδια που διαθέτει που θα την βοηθήσουν στην απόφασή της αυτή. Ο φόβος έχει καταλαγιάσει, όπως και το κλάμα. Αντικρίζει αυτήν την πραγματικότητα με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Το δράμα τελειώνει σε αυτό το σημείο.

​

Στις επόμενες συναντήσεις, η αίσθηση του φόβου επανέρχεται, με τη μορφή της «σκιάς», και η Χ. κάνει ένα ακόμα βήμα, όταν φέρνει τη σκιά πάνω στη σκηνή, την πλησιάζει, κατεβαίνει στο ύψος της (η «σκιά» είναι ένα άτομο που κάθεται στα γόνατα κοιτάζοντας κάτω), της ανεβάζει το πρόσωπο, την κοιτά για ώρα κατάματα κλαίγοντας, της χαϊδεύει το χέρι, της λέει «δεν είσαι τόσο τρομακτική τελικά». Στο πρώτο δράμα, η Χ. κατάφερε να στήσει το φόβο της, και να πάρει μια απόφαση ότι θέλει να το δει, στο δεύτερο αυτό δράμα έχει συγκεκριμενοποιήσει το φόβο, που τον κοιτά κατάματα, τον χαϊδεύει, τον συμπονά.

 

Όταν τον κοιτά, κλαίει, γιατί κάτι απελευθερώνεται μέσα της, και νιώθει τη σύνδεσή της με αυτή τη σκιά. Εκείνη τη στιγμή, αποδέχεται και συμφιλιώνει πράγματα μέσα της.

​

Στις επόμενες συναντήσεις, η Χ. διαπραγματεύεται ανοιχτά το θέμα της έκτρωσης που αναγκάστηκε να κάνει, όταν απροσδόκητα έμεινε έγκυος στην νεανική της ηλικία, και το δουλεύει με θάρρος προχωρώντας ένα βήμα τη φορά πιο κοντά στο βαθύ της πένθος, για το χαμένο της παιδί.

​

​

Ψυχόδραμα 2

​

Συντονιστής- Σε αυτό το μέρος της σκηνής, φτιάξε κάτι παλιό από τον εαυτό σου και σε αυτό το μέρος της σκηνής, κάτι καινούριο.

​

Πρωταγωνιστής(Μ.)- Μμμ…δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω, τι εννοείς όταν λες «κάτι από τον εαυτό μου παλιό»;

 

Σ- Μμ..εννοώ να ζεσταθείς τώρα, σε μια λειτουργία σου, σε έναν τρόπο που λειτουργείς που είναι γνώριμος σε σένα, ένας τρόπος που λειτουργείς συχνά…μια γνώριμη, παλιά σου λειτουργία..

​

Π- Μια γνώριμη, παλιά μου λειτουργία...Νομίζω ότι έχει να κάνει με έναν ρόλο «καλού παιδιού», με μια κατάσταση όπου προσπαθώ να εξισορροπήσω πράγματα για να μην στεναχωρήσω τους άλλους, όπου τρέχω να τους φροντίσω…αλλά κάπου μέσα σε αυτό… ξεχνάω τον εαυτό μου (ο πρωταγωνιστής εδώ αρχίζει να «ζεσταίνεται», δηλαδή να συνδέεται μέσα του, να βιώνει τα όσα εκφράζει, κοκκινίζει ελαφρά, αρχίζει να νιώθει ευάλωτος, κάπως λυπημένος κ ανήσυχος)

​

Σ-(ήρεμος)..χμ.. οπότε μιλάμε για ένα ρόλο «καλού παιδιού», που προσπαθεί να ευχαριστήσει τους άλλους να εξισορροπήσει καταστάσεις…

​

Π-ναι..προσπαθεί να εξισορροπήσει καταστάσεις, δεν αντέχει να βιώνει σύγκρουση, έχει ανάγκη..

​

Σ-..έχει ανάγκη;

​

Π-σαν να έχει ανάγκη όλα τα πράγματα να είναι αρμονικά, χωρίς συγκρούσεις ανάμεσα στους ανθρώπους!

 

Σ-..όλα αρμονικά, χωρίς συγκρούσεις ανάμεσα στους ανθρώπους!

​

Π- (με έξαψη) το θέμα είναι όμως ότι κάνοντας αυτό, για να τα έχει καλά με τους ανθρώπους και να μην συγκρούονται μεταξύ τους, καταπατά τα δικά της όρια, χάνει τον εαυτό της!

​

Σ-τι θα έλεγες να βάλεις στη σκηνή, την Μ. που είναι καλό παιδί, την Μ. που θέλει την αρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά καταπατά τα δικά της όρια;

​

Η Μ. διαλέγει ένα «βοηθητικό εγώ» να είναι ο εαυτός της, που στέκεται με τα χέρια ανοιχτά και χαμόγελο προς το κοινό, και βάζει τέσσερις-πέντε άλλους γύρω της σαν να της «αρπάζουν» από διάφορα μέρη του σώματός της, από το κεφάλι, από την καρδιά, από το στομάχι, από τα πόδια, κάποιος στηρίζει τα χέρια του στους ώμους της και κάποιος που κάθεται κάτω κρατιέται σφιχταγκαλιάζοντας τη μέση της.

​

Π-(έρχεται κοντά στο συντονιστή να δει την εικόνα που έφτιαξε από καθρέφτη)..ναι, κάπως έτσι…είναι σαν να τους χαρίζεται…σαν να τους επιτρέπει, σαν να μην μπορεί να τους πει όχι, και όσο δεν λέει όχι, αυτοί μπορούν συνέχεια να απομυζούν από αυτήν!...δεν μπορεί να τους πει όχι, δεν μπορεί να τους στεναχωρήσει! (συγκλονισμένη με τη διαπίστωση)

​

Σ-αν τους στεναχωρήσει, αν τους πει όχι, δεν θα αντέξει, προτιμά να την απομυζούν, προτιμά να είναι καλή μαζί τους!

​

Π-και τώρα που το σκέφτομαι (γελά ειρωνικά), καλά αυτό μου είναι πολύ γνώριμο, είναι ακριβώς ο πατέρας μου, είναι ακριβώς όπως το έκανε ο πατέρας μου…(λυπημένη)

​

Σ-ακριβώς όπως το έκανε ο πατέρας της,  θέλει να τους ευχαριστεί και αφήνει να την καταπατήσουν!

 

Μ-ναi..είναι σαν να μην γνωρίζει πού είναι τα όριά της, που να τους σταματήσει, λες και αυτή είναι μια αστείρευτη πηγή που μπορεί να δίνει επ’ άπειρον, λες και είναι υπεράνω, λες και έχει υπεράνθρωπες δυνάμεις!

Σ-είναι σαν να γίνεται ένα είδος «Μαρίας Τερέζας»;

​

Π-περίπου..έχει και φόβο μέσα της μην τους απογοητεύσει…ίσως δεν το κάνει μόνο για αυτούς, το κάνει και για τον εαυτό της, γιατί δεν αντέχει..

​

Σ-δεν αντέχει;

​

Π-..δεν ξέρω

​

Σ-Δεν ξέρεις!

​

Π-φοβάται τη σύγκρουση και την απόρριψη, ίσως καθορίζει την αξία της από αυτό που οι άλλοι πιστεύουν γι αυτήν, θέλει να είναι καλή για να τους αρέσει..να την αποδέχονται..

​

Σ-..χμ είναι μια πραγματικότητα αυτό, η Μ σε αυτό το ρόλο, ένας παλιός ρόλος, ε, καλά μαθημένος…

​

Π-πάρα πολύ καλά μαθημένος, αλλά δεν το θέλω πια! (πρωταγωνίστρια πολύ ζεσταμένη)

​

Σ- Φτιάξε τώρα σε αυτό το μέρος της σκηνής, κάτι καινούριο από τη Μ., κάτι που θα ήθελες να πετύχει, αυτή τη χρονιά εδώ, δουλεύοντας μαζί..

​

Η Μ. διαλέγει κάποιο από τα βοηθητικά εγώ να είναι ο εαυτός της, τον βάζει όρθιο στη σκηνή να κοιτά σταθερά μπροστά, με το δεξί χέρι να ακουμπά στην καρδιά..παίρνει ένα ψεύτικο όπλο και το κρεμάει από τον ώμο της. Φτιάχνει με πέτρες μια σειρά γύρω από τα πόδια της. Παίρνει δυο-τρεις άλλους, και τους βάζει στην ίδια στάση, σε μικρή απόσταση από τον εαυτό της, όλοι κοιτώντας σταθερά μπροστά.

(από καθρέφτη)

​

Π-έτσι!! (με μια χαρά που αναβλύζει από μέσα της), μαζί αλλά χωρίς να εξαρτιέται από αυτούς, και δεν φοβάται!

 

Σ- δεν φοβάται, είναι μια πολεμίστρια που μπορεί να βγει στη μάχη αν χρειαστεί!

 

Π-μπορεί να βγει στη μάχη, και να βάζει τα όριά της…και ακούει την καρδιά της, δεν τη νοιάζουν τόσο πολύ οι άλλοι..(κοιτάζει «ζεσταμένη» το χέρι στον εαυτό της με το χέρι στην καρδιά)

 

Σ- τι θα ΄λεγες, να πας εκεί δίπλα της και εσύ;

 

Η πρωταγωνίστρια πάει και κάθεται δίπλα στον εαυτό της, βάζει και αυτή το χέρι στην καρδιά, την κοιτάζει (το βοηθητικό εγώ στο ρόλο του «καινούριου» εαυτού της) συγκινημένη..βουρκώνει.

 

Σ-έκφρασέ της αυτό που θες..

 

Π-(στο βοηθητικό εγώ-νέο εαυτό της)…πίστεψε σε σένα….νιώσε τη δύναμή σου..μη φοβάσαι πια, εγώ είμαι εδώ!...(δακρύζει και χαϊδεύει το κεφάλι και τα μάγουλα του εαυτού της, το βοηθητικό εγώ «ζεσταίνεται» μέσα από το ρόλο και δακρύζει και αυτό).. «ξέρεις τι;…έχεις μια πορεία να κάνεις, δεν τους χρειάζεσαι όλους, πάρε μαζί σου μόνο όσους πραγματικά θες!», αγκαλιάζει τον εαυτό της εκεί, το δράμα τελειώνει εδώ.