Χειμώνας: σπέρνοντας το σπόρο του καλοκαιριού

​

Η εποχή της εργασίας πάνω στους στόχους μας

​

 

Xειμώνας—μια εποχή περισσότερο συνδεδεμένη με την εργασία, τις ευθύνες, το να παραμένουμε στο σπίτι, τη νύχτα, το κρύο.. Πράγματι! Οι αποσκευές του καλοκαιριού έχουν ήδη τακτοποιηθεί στα πάνω ράφια και στις αποθήκες και έχουμε για τα καλά μπει στο «πρόγραμμα», την καθημερινή ίσως κάπως ομιχλώδη ζωή, τη «χειμερινή» ζωή: με τον προγραμματισμένο της γρήγορο και επαναλαμβανόμενο ρυθμό.

 

Συχνά θα διαπιστώσεις ότι νιώθεις «πεσμένος», σαν να συντονίζεσαι με τη διάθεση του καιρού: λιγότερο φως, μικρότερη μέρα, μουντάδα. Μαζευόμαστε σπίτι, καμιά φορά επιστρέφοντας και κλείνοντας την πόρτα πίσω μας αναστενάζουμε ευχάριστα: γιατί τώρα, θέλουμε περισσότερο να κλειστούμε, να χουχουλιάσουμε.

​

Άραγε από τι θέλουμε να κλειστούμε; Από το κρύο και τη βροχή και από τη νύχτα; Τι είναι αυτό που με ανάσα ανακούφισης κλείνουμε πίσω μας όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας; Και τι είναι πάλι αυτή η ανάγκη να μείνουμε μόνοι, να ηρεμήσουμε, να κάτσουμε με μια χνουδωτή κουβέρτα στον καναπέ μας; Και να πούμε σε ένα φίλο «μπα, δεν έχω διάθεση, θα μείνω μέσα»…

​

Νομίζω ότι ο χειμώνας, μας συνδέει περισσότερο με την πλευρά μας που μεγαλώνει, που αναπτύσσεται. Εργαζόμαστε. Δεν εργαζόμαστε μόνο στη δουλειά μας, εργαζόμαστε συντηρώντας ένα σπίτι, εργαζόμαστε μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, εργαζόμαστε πάνω στους στόχους και τις επιδιώξεις μας, εργαζόμαστε μέσα στις σχέσεις μας, εργαζόμαστε με τον εαυτό μας. Ερχόμαστε δηλαδή αντιμέτωποι με όλα εκείνα τα πεδία, τα πεδία της ζωής μας, στα οποία καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε, να τα βγάλουμε πέρα, να τα αντιμετωπίσουμε. Μακάρι αν αντί γι αυτές τις λέξεις λέγαμε, να «ανταποκριθούμε».

 

Όμως, είναι αλήθεια, απαιτεί δουλειά, ενέργεια και εγρήγορση, να ανταποκρινόμαστε σε όλα αυτά ταυτόχρονα. Και η δουλειά, απαιτεί κόπο: κουραστικό. Και έτσι συχνά η ζωή φαντάζει πεδίο μάχης και εμείς μαχητές στρατιώτες που τρέχουμε να την προλάβουμε.

​

Ένα μέρος λοιπόν της περισσότερο «βαριάς» μας διάθεσης το χειμώνα, έχει να κάνει με αυτό, με τη φυσιολογική επίπονη διαδικασία της μάθησης στα διάφορα πεδία που απαιτεί κόπο. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να «εργαστούμε» και ποια είναι η σχέση μας με την εργασία και εμάς ως εργαζόμενους;

​

Τώρα μπαίνουμε σε ένα άλλο χώρο, αυτόν της αντίληψης, του πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Η αντίληψη είναι κάτι υποκειμενικό και εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Την ίδια κατάσταση κάποιος μπορεί να την αντιλαμβάνεται και άρα να την βιώνει ως «αδιέξοδη, βαρετή, βασανιστική», ενώ κάποιος άλλος να την αντιλαμβάνεται «ενδιαφέρουσα, που μπορεί να του δώσει ιδέες, και απλά κουραστική».

 

Την ίδια ζωή μπορεί κάποιος να τη βιώνει ως «θύμα»  και άλλος να τη βιώνει ως «δημιουργικός μαθητής». Κάποιος μπορεί να αισθάνεται τη ζωή ως πεδίο μάχης, που πρέπει να βγει έξω και να παλέψει οφθαλμός αντί οφθαλμού, και κάποιος να την αισθάνεται ως ένα μονοπάτι ανάπτυξης, δημιουργίας, μάθησης όπου καλείσαι να δρας ως «ειρηνικός πολεμιστής» που θα έλεγε και ο Dan Millman.

​

Άραγε τι επιλογές έχουμε κάνει πάνω σε αυτό και προς ποια από τις δύο κατευθύνσεις τείνουμε; Πώς αντιμετωπίζουμε τη μάθηση, τους εργαζόμενους εαυτούς μας; Είναι η ζωή σε περίοδο εργασίας ένα βάρος; Και τι επιλογές έχουμε ή δεν έχουμε κάνει ώστε να νιώθουμε έτσι;

​

Έτσι, όσο περισσότερο τη ζωή που ζούμε την επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι από μέσα μας, είναι ή τείνει να είναι περισσότερο προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε, που μας ευχαριστεί, τόσο λιγότερο επίπονη είναι η εργασία και η μάθηση, τόσο περισσότερο τις αντιλαμβανόμαστε σαν διαδικασίες-ευκαιρίες για ανάπτυξη.

​

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η εργασία και η μάθηση απαιτούν κόπο, όσο όμως αυτά για τα οποία κοπιάζουμε τα επιλέγουμε, τα επιθυμούμε, μας εκφράζουν, μας ταιριάζουν, αυτός ο κόπος αποκτά νόημα, αξία και η επίτευξη των στόχων μας φέρουν ικανοποίηση, ευχαρίστηση. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι το χειμώνα σπέρνουμε τους σπόρους για τα δημιουργήματα που πρόκειται να γεννηθούν και για τα οποία πια το καλοκαίρι μπορούμε να γιορτάσουμε και να τα απολαύσουμε.

​

Γι αυτό ίσως κάποτε-κάποτε, κάποιος πρέπει να σταματά και να αναρωτιέται: ζω κοντά στη ζωή που με ευχαριστεί; Νιώθω την αξία σε αυτά που κάνω; Μήπως κάτι πρέπει να αλλάξω; Να αφήσω πίσω; Μήπως κάτι καινούριο χρειάζομαι, να το φέρω μέσα, να το επιδιώξω;

​

Η αλήθεια λοιπόν είναι, όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, ότι σε μεγάλο βαθμό είναι επιλογή μας, το να απολαμβάνουμε τη ζωή, ή να χτίζουμε τη ζωή με τρόπο που να μπορούμε να την απολαμβάνουμε, ή να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ως ευκαιρία, ως δώρο. Αυτή η άποψη είναι αισιόδοξη αν σκεφτείς, ότι εφ’ όσον δεν είσαι έρμαιο αλλά δημιουργός, μπορείς να από-επιλέξεις και να επανα-επιλέξεις τα πράγματα που θες. Απλώς χρειάζεται να βρεις και να οδεύεις περισσότερο προς τα κίνητρά σου, να συντονιστείς με αυτά που εσένα προσωπικά σε κινητοποιούν στη ζωή.

​

Τότε ίσως δώσεις περισσότερο αξία στο χειμώνα, στην εργασία, σε εσένα που ανταποκρίνεσαι και δουλεύεις ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα πεδία της καθημερινότητάς σου και ίσως η κούραση να γίνεται περισσότερο γλυκιά και η διάθεση περισσότερο απαλή, σαν ένα τραγούδι τζαζ που μπορείς να απολαύσεις με ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ στη ζεστασιά του καναπέ σου, όταν έξω βρέχει και κάνει κρύο, κοντά στη ζεστασιά των ανθρώπων που αγαπάς..